Χρειάζεται «εξειδίκευση» για να είναι κάποιος τελικά ενημερωμένος Ευρωπαίος πολίτης; Σε ποιο βαθμό υπάρχει πληροφόρηση για τα ευρωπαϊκά ζητήματα και, πως αυτή πρέπει να γίνεται μέσω των τηλεοπτικών σταθμών; Σε ημερίδα που οργάνωσαν οι πρεσβείες τεσσάρων μεγάλων χωρών (Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, και Μεγάλη Βρετανία), στην Ελλάδα, με θέμα «Ευρωπαϊκές ειδήσεις και τηλεόραση», αρκετές προβληματικές τέτοιου τύπου προσεγγίστηκαν σφαιρικά.
Οι ευρωπαϊκές ειδήσεις είναι λιγότερο ελκυστικές για το κοινό, επισήμαναν οι ομιλητές. Κυρίως για αυτό ευθύνεται η έλλειψη γνώσης γύρω από τα θέματα της Ευρώπης, τόσο από πλευράς των πολιτών, κάτι που τους δημιουργεί αμηχανία, ίσως και μια μορφή ανασφάλειας, όσο και από αυτή των δημοσιογράφων, που καταλήγουν να αναφέρουν απλά και λιτά μια δύσκολη, ούτως ή άλλως από τη φύση της, είδηση, χωρίς ιδιαίτερες επεξηγήσεις. Είναι αλήθεια ότι οι αποφάσεις, για παράδειγμα, της συνόδου κορυφής, ή ένας νόμος που ψηφίζεται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, όπως η πρόσφατη συνθήκη της Λισαβόνας, είναι αρκετά πολύπλοκα ζητήματα, για να κατανοηθούν από τους πολίτες με απλή αναφορά.
Το κοινό βέβαια θέλει να ενημερωθεί, ενθαρρυντικό το ποσοστό για την Ελλάδα φτάνει το 57%, όταν σε άλλες χώρες της Ευρώπης δεν ξεπερνά το 50%, κυρίως όμως για το πώς μια απόφαση πρόκειται να επηρεάσει άμεσα την καθημερινή του ζωή, την οικονομία, το περιβάλλον. Εδώ έρχεται και το χρέος-πρόκληση του δημοσιογράφου να κάνει απλούστερη την είδηση, κατανοητή, κεντρίζοντας την περιέργεια του θεατή. Για να γίνει αυτό, ανέφερε η κα G.Trezzini, αρχισυντάκτρια του τηλεοπτικού σταθμού Euronews, «πρέπει ο ίδιος ο δημοσιογράφος να ασχοληθεί σε βάθος με τα θέματα, να δει τι κρύβεται πίσω από αυτά και να ενημερώσει για τις επιπτώσεις τους». Χρειάζεται μια γλώσσα απλή και ευφάνταστη, για μια είδηση δελεαστική και ενδιαφέρουσα.
Μια άλλη παράμετρος είναι ότι συνηθίζεται τα θέματα να τίθενται υπό εθνικό πρίσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι ευρωπαϊκές εκλογές, οι οποίες προβάλλονται σαφώς λιγότερο από ότι οι αμερικανικές, γιατί όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα τις αντιμετωπίζουν έτσι. Κρύβονται διάφορα εθνικά και κομματικά συμφέροντα, οπότε επικρατεί μια διφορούμενη στάση σε ότι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η κα Α.Κουλούρη, δημοσιογράφος στο κανάλι της Βουλής, το μοναδικό στην Ελλάδα που δίνει προτεραιότητα στην ευρωπαϊκή πληροφόρηση, τόνισε ότι «χρειάζεται νέα αρχιτεκτονική στις σχέσεις μεταξύ των Ευρωπαίων». Συνεχίζοντας ο κ. J.Y.Bonsergent, γενικός διευθυντής του τηλεοπτικού σταθμού France24, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι όταν τέθηκε ο προβληματισμός του καναλιού σε ότι αφορά το «βλέμμα του», αν θα ήταν δηλαδή στραμμένο προς την Γαλλία ή την Ευρώπη, η απάντηση του ήταν ότι η Γαλλία δε μπορεί να υπάρξει μόνη της και αποκομμένη, κάτι που προφανώς ισχύει και για τα υπόλοιπα κράτη-μέλη.
Στο δίλημμα για το αν η πληροφόρηση θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένα ή γενικά τηλεοπτικά δίκτυα, συμπερασματικά αναφέρθηκε ότι υπάρχει χώρος και για τα δύο, αρκεί να προσελκύουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Μάλιστα από τα γενικά κανάλια οι ειδήσεις έχουν το πλεονέκτημα να φτάνουν σε μεγαλύτερο μέρος του κοινού, εκεί που τα ειδικά δε μπορούν, αφού αφορούν μικρότερο ποσοστό θεατών. Οι λύσεις λοιπόν βρίσκονται και είναι στην αλλαγή της νοοτροπίας των πολιτών, στον επαναπροσδιορισμό μιας νέας διεθνούς ταυτότητας και στη συναίσθηση ότι η Ευρώπη είναι το κοινό ζήτημα όλων.
Οι ευρωπαϊκές ειδήσεις είναι λιγότερο ελκυστικές για το κοινό, επισήμαναν οι ομιλητές. Κυρίως για αυτό ευθύνεται η έλλειψη γνώσης γύρω από τα θέματα της Ευρώπης, τόσο από πλευράς των πολιτών, κάτι που τους δημιουργεί αμηχανία, ίσως και μια μορφή ανασφάλειας, όσο και από αυτή των δημοσιογράφων, που καταλήγουν να αναφέρουν απλά και λιτά μια δύσκολη, ούτως ή άλλως από τη φύση της, είδηση, χωρίς ιδιαίτερες επεξηγήσεις. Είναι αλήθεια ότι οι αποφάσεις, για παράδειγμα, της συνόδου κορυφής, ή ένας νόμος που ψηφίζεται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, όπως η πρόσφατη συνθήκη της Λισαβόνας, είναι αρκετά πολύπλοκα ζητήματα, για να κατανοηθούν από τους πολίτες με απλή αναφορά.
Το κοινό βέβαια θέλει να ενημερωθεί, ενθαρρυντικό το ποσοστό για την Ελλάδα φτάνει το 57%, όταν σε άλλες χώρες της Ευρώπης δεν ξεπερνά το 50%, κυρίως όμως για το πώς μια απόφαση πρόκειται να επηρεάσει άμεσα την καθημερινή του ζωή, την οικονομία, το περιβάλλον. Εδώ έρχεται και το χρέος-πρόκληση του δημοσιογράφου να κάνει απλούστερη την είδηση, κατανοητή, κεντρίζοντας την περιέργεια του θεατή. Για να γίνει αυτό, ανέφερε η κα G.Trezzini, αρχισυντάκτρια του τηλεοπτικού σταθμού Euronews, «πρέπει ο ίδιος ο δημοσιογράφος να ασχοληθεί σε βάθος με τα θέματα, να δει τι κρύβεται πίσω από αυτά και να ενημερώσει για τις επιπτώσεις τους». Χρειάζεται μια γλώσσα απλή και ευφάνταστη, για μια είδηση δελεαστική και ενδιαφέρουσα.
Μια άλλη παράμετρος είναι ότι συνηθίζεται τα θέματα να τίθενται υπό εθνικό πρίσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι ευρωπαϊκές εκλογές, οι οποίες προβάλλονται σαφώς λιγότερο από ότι οι αμερικανικές, γιατί όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα τις αντιμετωπίζουν έτσι. Κρύβονται διάφορα εθνικά και κομματικά συμφέροντα, οπότε επικρατεί μια διφορούμενη στάση σε ότι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η κα Α.Κουλούρη, δημοσιογράφος στο κανάλι της Βουλής, το μοναδικό στην Ελλάδα που δίνει προτεραιότητα στην ευρωπαϊκή πληροφόρηση, τόνισε ότι «χρειάζεται νέα αρχιτεκτονική στις σχέσεις μεταξύ των Ευρωπαίων». Συνεχίζοντας ο κ. J.Y.Bonsergent, γενικός διευθυντής του τηλεοπτικού σταθμού France24, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι όταν τέθηκε ο προβληματισμός του καναλιού σε ότι αφορά το «βλέμμα του», αν θα ήταν δηλαδή στραμμένο προς την Γαλλία ή την Ευρώπη, η απάντηση του ήταν ότι η Γαλλία δε μπορεί να υπάρξει μόνη της και αποκομμένη, κάτι που προφανώς ισχύει και για τα υπόλοιπα κράτη-μέλη.
Στο δίλημμα για το αν η πληροφόρηση θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένα ή γενικά τηλεοπτικά δίκτυα, συμπερασματικά αναφέρθηκε ότι υπάρχει χώρος και για τα δύο, αρκεί να προσελκύουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Μάλιστα από τα γενικά κανάλια οι ειδήσεις έχουν το πλεονέκτημα να φτάνουν σε μεγαλύτερο μέρος του κοινού, εκεί που τα ειδικά δε μπορούν, αφού αφορούν μικρότερο ποσοστό θεατών. Οι λύσεις λοιπόν βρίσκονται και είναι στην αλλαγή της νοοτροπίας των πολιτών, στον επαναπροσδιορισμό μιας νέας διεθνούς ταυτότητας και στη συναίσθηση ότι η Ευρώπη είναι το κοινό ζήτημα όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου